«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
خَلَف صالح
در میان عبادات، که اثرِ همه ی عبادت ها «آدم سازی» است، انسان با عبادت آدم می شود، عبادت غذای روح است، و غذای مناسبی است که اگر روح از این غذاها بطور هدفدار بهره بگیرد سر از ربوبیت خدای متعال در می آورد، یعنی به مقام مرأتیت می رسد، جلوه ی خدای متعال می شود، آینه ی خدای متعال می شود، که از این تجلّی حق بر عبد، و جلوه شدنِ عبد برای حضرت حق، خدای متعال تعبیر «خلافت» کرده است، خلیفه به معنای نماینده است، می گویند فلانی خَلَفِ صالح است، وقتی پدر از دنیا می رود آن فرزندی که صفات و سیره ی پدر را در زندگی نگه می دارد و مظهریت دارد می گویند او خَلَفِ صالح است، و اگر اینطور نباشد می گویند او ناخَلَف است، خدا نکند که ما ناخلف باشیم.
ان شاء الله خدای متعال مرحوم آیت الله بهجت اعلی الله مقامه الشّریف را رحمت کند، ایشان می فرمودند مادرِ شیعیان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هستند، هر کسی هر چیزی در مقام معنویت دارد مطمئناً از مجرای وجود حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دارد، بدون تعارف و بدون هیچ تردیدی.
مادر بودنِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها اطلاق دارد، ولایت الهی بر ایشان مستقر بود و ایشان مجرای هدایت برای هر ره یافته و هدایت شده ای هستند، و مهم ترین مدرک جمله ی خودِ امام زمان ارواحنا فداه است، «اِنَّ لی فی ابنه رسولِ الله اُسوهٌ حَسَنَهٌ»[۲]، وقتی حضرت حجّت ارواحنا فداه ظهور می کنند اعلانِ عمومی جهانی می کنند که اسوه ی من مادرم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هستند و ما هم همان راه را می رویم.
و «امّ ابیها» وحدت نوری حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را که «اوّل ما خلق» بودند، ایشان هم جزو اول ها هستند و دیگران به دنبالِ ایشان هستند، فرموده اند که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها مادرِ همه ی شیعیان هستند، ولی نمی دانم چرا بعضی ها ناخلف هستند، متوجّه نیستند که باید ارث مادر را حفظ کنند و خلف باشند، آن عبادتِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بوده است، آن روزه های همراه با ایثارِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بوده است که سه شبانه روز هم روزه دار باشند و هم غذا نخورند، و از غذایی که دارند بگذرند، «وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا»[۳].
این خلف بودن، بالاتر از خلف بودن برای حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، خلف بودن برای خدای متعال است، ما از خدای متعال هستیم و به خدای متعال برمی گردیم، خدای متعال ما را به اینجا فرستاده است که ما صفات الهی را کسب کنیم و به اخلاق خدای متعال متخلق بشویم، «وَاللَّهُ أَخْرَجَکُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَیْئًا»[۴]، شما وقتی به این دنیا قدم گذاشتید دستتان خالی بود، ولی آمده اید که از اینجا توشه بگیرید، «تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى»[۵] بارتان را ببندید و بهترین توشه تقواست، و آن توشه ای که برای شما بهترین است توشه ی تقواست.
اهمیّتِ تقوای اعتقادی و فکری
تقوا در مراتبِ مختلف و با درجاتِ مختلف است، تقوای اعتقادی و فکری، که این کریمه ی هدیً للمتّقین روایت دارند که یعنی «شیعه»، کسی که ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه را باور نکرده باشد، امامت را باور نکرده باشد، ضرورتِ رهبر الهی و آسمانی را باور نکرده باشد، کسی که بی امام و بی رهبر باشد، اگر عملِ این آدم ها عملِ خیلی درستی هم باشد فایده ای ندارد، این شخص هدایت شده نیست، این شخص در حالِ کارِ خوب در جبهه ی دشمن است، کارِ خوبِ او هم تقویتِ دشمن است.
مانند اینکه انسان در جبهه ی امریکا و اسرائیل باشد و نماز شب هم بخواند، وجودِ او و همه ی لوازم وجودی او در حسابِ آن ها ریخته می شود، در جبهه ی توحید او نه تنها مفید نیست بلکه در مقابلِ جبهه ی توحید است، این مطلب خیلی مهم است، لذا اولین ضرورت و اولویت، تحکیمِ مبانی اعتقادی است، که انسان تقوای بینشی داشته باشد، دانشِ انسان با بینش همراه باشد، هم خوب بخواند و بداند و باور کند، خواندن و دانستن در همه جا با خود باور به همراه ندارد، عقدِ قلبی همراهِ آن نیست، التزام و تعهّد به همراه آن نیست، و این مفیدِ فایده نخواهد بود، «إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ»[۶]، عملِ صالح فرعِ بر کسبِ کلم الطّیب است، اگر کلم الطّیب بود عمل صالح بالا می رود، اما اگر عمل صالح بود و جان پاک نبود و نجاستِ کفر داشت و حجاب ظلم داشت و حجاب رذائل اخلاقی داشت، عمل صالح چه کاری می تواند انجام بدهد؟ اصلِ گوهر خراب است! اصلِ بد است، جنسِ بد است، جنسِ بد را برای چه می خواهند؟ شما مدام به این جنسِ بد زرق و برق بدهید، پوششِ خوب به آن بدهید، این کار فایده ندارد، باید گوهر برای رشد استعداد داشته باشد.
فرمود: «إِنَّ اَلْحَسَدَ یَأْکُلُ اَلْإِیمَانَ کَمَا تَأْکُلُ اَلنَّارُ اَلْحَطَبَ»[۷]، در مورد کفّار فرمودند: «أَعْمَالُهُمْ کَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّیحُ فِی یَوْمٍ عَاصِفٍ»[۸]، اگر اعتقاد نباشد و کفر باشد عمل مانند خاکستر است، و خاکستری است که در معرض طوفان ها و تندبادها قرار می گیرد و هیچ چیزی باقی نمی ماند.
اگر نیّت کسی خراب باشد، اگر نیّت کسی شرک آلود باشد، اگر کسی اهل ریا باشد هر چه نماز بخواند فایده ای ندارد، روزه ای که همراه با ریا باشد که فایده ندارد، حج که به همراه ریا باشد فایده ندارد، منبری که بهمراه ریا باشد فایده ای ندارد، سجده ای که بهمراه ریا باشد فایده ای ندارد، «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ * الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ * الَّذِینَ هُمْ یُراؤُنَ»[۹]، وای بر نمازگزاری که برای ریا این کار را می کند.
حواسِ ما خیلی باشد که ریاکار به بار نیاییم، سالوسِ ریا فقط برای رضایت مردم برقصد فایده ای ندارد.
اول تقوای اعتقادی است، اولین چیزی هم که شب اول قبر می پرسند همین اعتقاد است، دوم تقوای اخلاقی است، ملکات، مبنای عمل، میل و شوقِ انسان است، اگر انسان به چیزی علاقه پیدا نکند به دنبالِ آن نمی رود، اگر شوقِ به عمل در وجود او حاصل نشود اراده نمی کند، اراده از شوق ناشی می شود، و این شوق به آن سجایایی برمی گردد که در وجود انسان هست، انسانی که گرفتارِ شهوت است، میلِ به چیزهای بد پیدا می کند، آدمی که به مالِ دنیا حریص است به این سمت شوق پیدا می کند که هر پولی را قبول کند و هر درآمدی را مصرف کند، آن حرص و آن شهوت…
کسی که به جاه علاقه دارد، دوست دارد همه چیز به نام او تمام بشود، دوست دارد رقیب نداشته باشد، این شخص هم تکبّر دارد و هم حسد دارد، «آخَرُ ما یَخْرُجُ مِنْ قُلُوبِ الصِدّیقین حُبُّ الْجاه»[۱۰]، خطرناک ترین خصیصه حبّ جاه است.
این ها را در زندگی خودمان مورد توجّه قرار بدهیم، خودمان را محک بزنیم، وقتی کسی وارد می شود و سلام می کند، یک زمانی اینطور است که انسان برای این مستحب مسابقه می دهد، اما یک زمانی می خواهد بگوید به من سلام کرده است، قالباً هم انسان اینطور فریبِ شیطان را می خورد.
ان شاء الله خدای متعال شهید قدّوسی رضوان الله تعالی علیه را رحمت کند، می گفت دو محصل با هم می رفتند و یک کسی به آن ها سلام کرد، این دو نفر منازعه داشتند، این شخص می گفت به من سلام کرده است و دیگری هم می گفت به من سلام کرده است، آنقدر جاهل بودند که رفتند از او بپرسند تا رفع نزاع بشود.
از آن شخص پرسیدند: به کدامیک از ما سلام کردید؟ گفت: به هر کسی که نادان تر است، «مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاهَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا»[۱۱].
چرا انسان اینطور می شود؟ برای اینکه یک صفتی دارد و آن هم جاه طلبی و خودنمایی و تکبّر است، تا زمانی که آن صفت هست علم فایده ندارد، عبادت هم فایده ندارد، اگر در دل هر کسی به اندازه ی یک مثقال یا یک ذرّه تکبّر باشد او به بهشت راه ندارد.
مانند این ویروس، ویروس خیلی کوچک است، اگر همه ی ویروس کرونای عالَم را جمع کنند بیش از چند گرم نیست، ولی ببینید همین ذرّه چه کاری می کند، این صفاتِ رذیله هم همینطور است، مانندِ این ویروس می ماند، کمِ آن هم آلوده می کند، انسان را به هلاکتِ ابد مبتلا می کند.
تا زمانی که نوجوان و جوان هستید اگر نتوانید خودتان را درست کنید، وقتی به سن من می رسید آنچنان را آنچنان تر می کند، بدبخت و بیچاره… یک عمر خیال کرده است که خادم امام زمان ارواحنا فداه است، در حالی که دشمنِ امام زمان ارواحنا فداه بوده است…
در هیچ کجا و به هیچ مقداری از خود نمی گذرد، هیچ گذشت و عفوی ندارد، آن أنانیّت اجازه نمی دهد، می گوید به من توهین شده است، به من اینطور گفته است، به من سلام نکرده است، به من احترام نکرده است، من را دعوت نکرده است، مدام من و من و من…
فلسفه ی عبادت
خدای متعال عبادت را قرار داده است که انسان عبد بشود، عبد نمی تواند مالک بشود، اصلاً فلسفه ی عبودیت این است که انسان خود را پیدا کند، اگر انسان خود را پیدا کرد یک خودِ فقیر و بیچاره و مضطرّی است و هیچ کاری از او ساخته نیست، آن کسی که آفریده است، او دستور داده است که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم خود را اینطور معرّفی کنند که «قُلْ لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعًا وَلَا ضَرًّا»[۱۲]، من هیچ کاره هستم، چیزی در دست من نیست.
عبادت انسان را فرمانبر عادت می دهد نه فرمانده، درست مقابلِ ریاست است، کسی که روحِ ترأس دارد و می خواهد رئیس بشود، در همه جا می خواهد او بگوید و دیگران بشنوند، او بگوید و دیگران اطاعت کنند، اما اگر دیگران به او تذکّر دادند ابدا… اصلاً کنار نمی آید.
بندگی «فرمان بردن» است، مقابلِ ریاست و أنانیّت که فرمان دادن است. اگر انسان این موضوع را متوجّه بشود… چرا انسان نماز می خواند؟ چرا باید زکات بدهد؟ چرا باید نگاه به نامحرم نکند؟ چرا باید حرام نخورد؟ علاوه بر اینکه هر کدام از این ها یک مفسده ای دارد، ولی اساسِ آن این است که خدای متعال این موضوع را آدرس قرار داده است و اگر از این خط خارج بشوید بنده نیستید، وقتی بنده نبودید طاغوت هستید و وقتی طاغوت بودید دشمنِ خدای متعال هستید، خدای متعال می خواهد بنده باشید. لذا در تمامِ زندگیِ تو فرمان دارد.
در قیام و قعود شما یک قسمتی باشد که شما در آنجا دستوری از خدای متعال نداشته باشید وجود ندارد، همه ی زندگی زیرِ پوششِ دین است، مدیریت، فتوا دادن، پدر بودن، رئیسِ خانواده بودن، همه ی این ها دستور دارد، چارچوب دارد، نظم دارد، خدای متعال راه را ریل قرار داده است و فرموده است که در این خط بیا.
در میان این عبادت هایی که همه برای این است که حجابِ انسان برطرف بشود و سایه ی رحمت خدای متعال در وجود او بیفتد و جمال و جلال خدای متعال انعکاس داشته باشد، انسان هر گناهی را که ترک می کند درواقع یک حجاب را کنار می زند و یک أنانیّت از انسان کم می شود، چون فرمان برده است.
اثرِ همه ی این ها تصمیم است، انقیاد است، فرمان پذیری است، قانون پذیری است، نظمِ الهی را با همه ی وجود قبول کردن است.
روزه ی خواص
اما در میانِ این عبادت ها روزه بیش از همه انسان را می شکند، اگر انسان با هدف روزه بگیرد و توجّه داشته باشد که روزه دار میهمانِ خدای متعال است، یعنی چه که میهمانِ خدای متعال است؟ مگر چه زمانی میهمانِ خدای متعال نبوده ایم؟ چه زمانی بر سرِ سفره ی خدای متعال نبوده ایم؟ اگر خدای متعال یک لحظه سفره ی خود را جمع کند تو نیستی، همین نفسی که می کشی سفره ی خدای متعال است، تمامِ حواسِ تو با دستورِ خدای متعال کار می کند، تمام اعضاء و جوارح ما روزیِ خدای متعال است و رزق الهی است که در اختیارِ ماست، همیشه خدای متعال باطن و ظاهرِ ما را اداره می کند، خدای متعال است که رزق و نیرو می دهد و همه ی شئونِ ما را عطاء می کند، خدای متعال وهاب است، حتّی یک لحظه هم عطای خود را قطع نمی کند، هر کجا که عطاء نکند هیچ چیزی نداریم.
اما میهمانی ماه مبارک رمضان، دیگر این یک ماه را حضور داشته باشد، بدان کجا هستی، بدان نزدِ چه کسی هستی، بدان که این پذیرایی با همه ی پذیرایی های دیگر تفاوت دارد، نماز ماه مبارک رمضان نماز رمضان است، تلاوت آن، نماز آن، احسان آن، مواسات آن، همه ویژگی دارند، ویژگی آن ها به ظاهرشان نیست، «لَعَلَّکُم تَتَّقُون» است، «لَنْ یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَٰکِنْ یَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنْکُمْ»[۱۳]، این دلِ خودت را روزه می کنی، به کسی غیر از خدای متعال میل نمی کنی، عمده این است که این دل از غیرِخدا روزه باشد، توجّه به غیرِخدا روزه ی تو را باطل می کند، آن روزه ی خواص منظور است، اگر یک لحظه از خدای متعال غفلت کنی روحِ خودت را آلوده کرده ای، همانگونه که خوردنِ غذا روزه را باطل می کند، روزه ی فقهی با نُه چیز باطل می شود، ولی روزه ی اخلاقی و روزه ی قلبی که برای خواص است، با میل به غیرِخدا خاصّیت خود را از دست می دهد.
یک ماه دل به خدای متعال بده، یک ماه کنترلِ همه ی وجود خودت را در پناه خدای متعال داشته باش و جهتِ این کنترل هم راضی کردنِ میزبان باشد، این پذیرایی است، کم چیزی نیست، دقّت کنید.
توصیه ی امام صادق صلوات الله علیه برای ماه مبارک رمضان
امام صادق صلوات الله علیه در حدیث صحیح فرمودند: «إِذَا صُمْتَ فَلْیَصُمْ سَمْعُکَ وَ بَصَرُکَ وَ شَعْرُکَ»[۱۴] وقتی روزه دار هستی گوشِ تو روزه باشد، حواسِ تو باشد که چیزی را که اجازه نداری بشنوی نشنو.
در مجلس غیبت ننشین، به این شایعات گوش نکن، نکند در گوشِ تو آهنگ حرامی باشد و تو را بدبخت و بیچاره کند، گاهی انسان یک عمل می کند و همان یک عمل انسان را بدبخت می کند.
حضرت ابتدا گوش را می فرمایند، معلوم می شود که نقشِ گوش نقشِ خیلی بالایی است.
بعد هم می فرمایند: چشمِ خودت را کنترل کن.
از همه ی چیزهایی که بر چشم جایز نیست، نگاه تحقیرآمیز به کسی نداشته باشید، اینطور نباشد که کسی حرف بزند و تو چشمِ خودت را بگردانی که به او بی اعتنایی بشود، احترامِ مؤمن بالاتر از کعبه است، برای شما حرف می زد و شما بی اعتنایی کردید، پدرِ شما یک چیزی گفت و اصلاً عصبانیتِ بی جایی داشت و تو هم برگشتی و یک نگاهِ بی جایی به او کردی، آیا می دانی با این چشمِ خودت چه گناهی مرتکب شدی و چه بلایی بر سرِ خودت آوردی؟ و… گناهانِ متعددی مربوط به چشم است و باید در ماه مبارک رمضان گناهان چشم را بشمارید و چشم را از این گناهان نگه دارید.
بعد حضرت می فرمایند: «وَ شَعْرُکَ».
در تمام گناهانی که اعضاء و جوارح ما انجام می دهند این «شَعر» پوشش است، «شَعر» در همه ی این ها آتش بیارِ معرکه می شود، بعد روز قیامت «قَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنَا»[۱۵]، این پوست بدن در همه ی این ها می آید و بر علیه ما شهادت می دهد، شکایت می کند، بعد هم انسان با تعجّب می گوید چرا بر علیه ما شهادت دادی؟ او هم می گوید: «أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ»، خدای متعال به من نطق داد، آن خدایی که به همه چیز نطق می دهد، معلوم می شود همه چیز نطق دارد…
ما سمیعیم و بصیر و باهشیم با شما نامحرمان ما خامشیم
اگر شما هم گوشِ حضرت سلیمان علی نبیّنا و آله و علیه السلام را داشتید توحیدِ هُدهُد را می دیدید، ببینید هُدهُد در آنجا چه فلسفه ی اعتقادی برای حضرت سلیمان علیه السلام بیان کرده است، می فهمد، ملکه را می شناسد، سلطنت را می شناسد، بعد هم می گوید: این ها خورشید را می پرستیدند، یعنی به انحراف جامعه توجّه دارد، یک هُدهُد در برابر انحراف برای حضرت سلیمان علیه السلام گزارش می آورد و از انحرافِ آن ها ناراحت است، «أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ»، نطقِ آب و نطقِ خاک و نطقِ گِل، همه ی این ها نطق دارند، «أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ».
بعد این پوست ما که سراسرِ اعضای ما را پوشانده است، آنجا جزوِ مدّعیانِ ماست و ما باید جوابِ همه ی اعضاء و جوارحِ خودمان را بدهیم.
این موضوع لطافت دارد، مراقبِ پوستتان باشید که پوست شما نه تنها وقتی به مال حرام دست می زنید، این پوست لمس می کند، لامسه ی شما گناهِ مخصوصِ خودش را دارد، جرمِ لمسی، جرمِ بصری، جرمِ سمعی، هر کدام از این ها جای خود را دارند، بعلاوه اینکه این پوست یک پوششی است که سپر است، چرا این سپر را در طاعت خدا خرج نکردی و در خدمت گناه قرار دادی؟ بنا بود این پوست مانع بشود که میکروب وارد نشود و آسیب نبینید و شما آن را درست برعکس استفاده کردید.
«وَ شَعْرُکَ وَ جِلْدُکَ». هم از موهای خودت مراقبت کن و هم از پوستِ خودت.
خودِ مو جزوِ مسائل است، اینکه انسان موی خود را در منا می تراشد، این از دلبستگی های به تظاهر و تجمّل است و حاجی با این کار خود را می سازد که بگوید من وابسته نیستم.
یک نفر هم موی خود را شانه می زند و روغن می زند که برود و شکار حرام کند! یا اینکه اصلاً در حالِ خودنمایی است.
این ها خیلی مهم است، این ماه رمضان ماه رعایت ظرافت هاست و چیزی است که این دقّت ها در ماه های دیگر توصیه نشده است و باید دقّت کنید.
«لاَ یَکُونُ یَوْمُ صَوْمِکَ کَیَوْمِ فِطْرِکَ»، نکند ماه رمضان تو هم مانند ماه های قبل بوده است، هر چه آنجا می دیدی حالا هم می بینید و هر چه آنجا می شنیدی الآن هم می شنوی، به هر چیزی که می خواستی دست می زدی، هر نسیمی، هر بوی عطری که ظاهرِ آن عطر بود، ولی باطنِ آن گند بود و بوی عفن بود، کاری نکنید که با ماه های دیگر هیچ فرقی نداشته باشید.
روضه ی حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها
ما امروز می خواهیم روضه ی مادر بخوانیم، حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها مادرِ ما هستند، ایشان خیلی رنج دیده اند، خیلی به ایشان ظلم شده است، ایشان را خیلی اذیت کرده اند، ایشان را محاصره ی همه جانبه کرده اند و با ایشان رفت و آمد نمی کردند، جرمِ ایشان هم محبّت حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم بود.
بر حسب نقل وجود نازنین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم وقتی وارد شدند و دیدند حضرت خدیجه سلام الله علیها با کسی صحبت می کنند، جای تعجّب بود، همه ی زنان مکّه با ایشان قهر بودند، همه ایشان را تحریمِ همه جانبه کرده بودند، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پرسیدند: خدیجه جان! آیا زن ها هدایت شده اند و برای آشتی کردن آمده اند؟ حضرت خدیجه سلام الله علیها عرضه داشتند: نه! این بچه ای که درون من است با من صحبت می کند.
مشرکین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را سنگباران می کردند، حضرت خدیجه سلام الله علیها مانند پروانه به دورِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم می گشتند، این سنگ ها به بدنِ نازنین ایشان اصابت می کرد…
این مادرِ ما چه مشکلاتی را در راه اسلام تحمّل نکرده اند، چه زخم زبان ها که تحمّل نکردند، همه ی دارایی خود را داده بودند و در شعب ابی طالب دیگر چیزی نداشتند، گویا آنجا عوارض جسمانی یکی بعد از دیگری موجب شد که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم این پشتوانه را از دست بدهند، و چقدر این مصیبت برای حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم سنگین بود، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به هر بهانه ای که یادِ حضرت خدیجه سلام الله علیها می کردند گریه می کردند…
ایشان مادر هستند، اما جلالتِ دخترِ ایشان هم عجیب است، در راه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم سنگ به بدن مطهّر حضرت خدیجه سلام الله علیها اصابت کرده است و ایشان در راه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم زخم زبان شنیده اند، اما وقتی می خواستند بدن مطهّر ایشان را غسل بدهند زخمی در بدن ایشان نبود…
این حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه بودند که وقتی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را غسل می دادند بر حسب این نقل دیدند ایشان دست از غسل برداشتند… حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه باصدا گریه کردند… اسماء تعجّب می کند، یا امیرالمؤمنین! همه ی ما به ملاحظه ی حالِ شما… فرزندان در حالِ کنترل کردن خودشان هستند و آستین به دهان گرفته اند که صدایشان بلند نشود، پس چرا شما اینطور گریه می کنید؟ حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه فرمودند: دستم به بازوی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها خورد…
اما لا یوم کیومک یا اباعبدالله
حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه به کنار هر شهیدی که آمدند آن شهید زخم های زیادی بر بدن داشت، حضرت علی اکبر علیه السلام ارباًارباً بودند، بدنِ نازنین حضرت اباالفضل العباس علیه السلام قطعه قطعه شده بود… اما هیچ بدنی زیرِ سُمِ اسب نرفت، این بدنِ نازنین حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بود…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
الا لعنت الله علی القوم الظّالمین
دعا
«أَسْتَغْفِرُ اللهَ الَّذى لا إِلهَ إِلاّ هُو الْحَىُّ الْقَیُّومُ ذُوالجَلالِ وَ الإِکْرامِ مِن جَمیعِ جُرمی و ظُلمی وَ إسرَافی عَلَی نَفسی وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ»، نَسئَلُک و نَدعُوک بِاسمِکَ الأعظم الأعز الأجل الأکرم اِلَهَنا یَا حَمِیدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ یَا عَالِی بِحَقِّ عَلِیٍّ یَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَهَ یَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ یَا قَدیمَ الإحسان بِحَقّ الحُسَین وَبِالأئِمَّه مِن وُلد الحُسَین، بِدِماء الشُّهَداء و تقرّب انبیاء یا الله… یَا أرحَمَ الرّاحِمین، یَا غیاثَ المُستَغیثیِن، یَا إلَهَ العَاصِین، یَا مُجِیبَ دَعوَه المُضطَرّین، یَا مُجِیبَ دَعوَه السَّائِلین، یَا مَن إسمُهُ دَواء وَ ذِکرُهُ شِفاء…
خدایا! امام زمان ارواحنا فداه را برسان.
خدایا! در امر فرج را تعجیل بفرما.
خدایا! مقدّمات فرج را تسهیل بفرما.
خدایا! به ما توفیقِ تشرّف و شرفِ خدمت در رکاب حضرت حجّت ارواحنا فداه را عنایت بفرما.
خدایا! نام ما را از لیست یاران حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف حذف نفرما.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می دهیم عاقبت به خیری ما را در این شب قدری که در پیش داریم قطعی بگردان.
خدایا! به ما اخلاص و ایمان و یقین و چشم بینا و بصیرت قلب و محبّت عطاء بفرما.
خدایا! عشق خودت و اولیای خودت را به ما ارزانی بفرما.
خدایا! حالت انتظار امام زمان ارواحنا فداه را در وجود ما نهادینه بفرما.
خدایا! نایب امام زمان ارواحنا فداه، سکّاندار کشتی انقلاب، رهبر عزیزمان را از بلاها حفظ بفرما.
خدایا! دست های پلیدِ بیگانه پرست ها را برای همیشه کوتاه بفرما.
خدایا! اشخاصی که به دین و انقلاب و ولایت پایبند نیستند را رسوا بفرما و به خودشان مشغول بفرما و ضررشان را از این ملّت منصرف بفرما.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می دهیم ملّت ما را، شهیدداده های ما را، رهروان شهدای ما را، رهبر ما را دشمن شاد مگردان.
خدایا! همه ی جوان ها، جوان های مورد نظر، این نور چشم های حاضر در این جلسه را جزو خواص امام زمان ارواحنا فداه قرار بده.
خدایا! عمرشان را طعمه ی شیطان نفرما.
خدایا! تو را به محمد وآل محمد علیهم السلام قسم می دهیم همه ی جوان ها را در امر ازدواج و تربیت اولاد، ممتاز قرار بده.
خدایا! همه ی مریض ها، مریض های مورد نظر را شفاء عنایت بفرما.
خدایا! سلامتی، امنیت، نعمت هایی که به ما ارزانی داشته ای از ما نگیر.
خدایا! توفیق شکر نعمت ها را به ما مرحمت بفرما.
خدایا! ما را در علم و عمل به درجات بالا نائل بگردان.
خدایا! امام ما، شهدای ما، ذوی الحقوق ما، مشایخ ما، همه را از ما راضی بگردان.
خدایا! زیارت حج بیت الله، ائمه بقیع علیهم السلام را، شهدای احد را، اعتاب عالیات را، به همه ی آرزومندان و این جمع مکرر روزی بفرما.
خدایا! پایان عمر ما را با مُهرِ زیبای شهادت مزیّن بفرما.
غفرالله لنا و لکم
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] الغیبه شیخ طوسی، صفحه ۲۸۶
[۳] سوره مبارکه انسان، آیه ۸
[۴] سوره مبارکه نحل، آیه ۷۸ (وَاللَّهُ أَخْرَجَکُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَیْئًا وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَهَ ۙ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ)
[۵] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۷۹ (الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُومَاتٌ ۚ فَمَنْ فَرَضَ فِیهِنَّ الْحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِی الْحَجِّ ۗ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ یَعْلَمْهُ اللَّهُ ۗ وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَىٰ ۚ وَاتَّقُونِ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ)
[۶] سوره مبارکه فاطر، آیه ۱۰ (مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّهَ فَلِلَّهِ الْعِزَّهُ جَمِیعًا ۚ إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ ۚ وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ۖ وَمَکْرُ أُولَٰئِکَ هُوَ یَبُورُ)
[۷] الکافی ، جلد ۲ ، صفحه ۳۰۶ (عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ اَلْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ اَلنَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنِ اَلْقَاسِمِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ جَرَّاحٍ اَلْمَدَائِنِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: إِنَّ اَلْحَسَدَ یَأْکُلُ اَلْإِیمَانَ کَمَا تَأْکُلُ اَلنَّارُ اَلْحَطَبَ .)
[۸] سوره مبارکه ابراهیم، آیه ۱۸ (مَثَلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ کَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّیحُ فِی یَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا یَقْدِرُونَ مِمَّا کَسَبُوا عَلَىٰ شَیْءٍ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِیدُ)
[۹] سوره مبارکه ماعون، آیات ۴ تا ۶
[۱۰] در شرح ابن ابی الحدید، ج ۲، ص ۱۸۱ آمده است: «و من کلام بعض الصالحین آخر ما یخرج من رءوس الصدیقین حب الرئاسه»
[۱۱] سوره مبارکه جمعه، آیه ۵ (مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاهَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا ۚ بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ ۚ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ)
[۱۲] سوره مبارکه اعراف، آیه ۱۸۸ (قُلْ لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ وَلَوْ کُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَمَا مَسَّنِیَ السُّوءُ ۚ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ وَبَشِیرٌ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ)
[۱۳] سوره مبارکه حج، آیه ۳۷ (لَنْ یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَٰکِنْ یَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنْکُمْ ۚ کَذَٰلِکَ سَخَّرَهَا لَکُمْ لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاکُمْ ۗ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ)
[۱۴] الکافی ، جلد ۴ ، صفحه ۸۷ (عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ اِبْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ : إِذَا صُمْتَ فَلْیَصُمْ سَمْعُکَ وَ بَصَرُکَ وَ شَعْرُکَ وَ جِلْدُکَ وَ عَدَّدَ أَشْیَاءَ غَیْرَ هَذَا وَ قَالَ لاَ یَکُونُ یَوْمُ صَوْمِکَ کَیَوْمِ فِطْرِکَ .)
[۱۵] سوره مبارکه فصلت، آیه ۲۱ (وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنَا ۖ قَالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ وَهُوَ خَلَقَکُمْ أَوَّلَ مَرَّهٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ)