«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
مقدّمه
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّ‌حْمَنِ الرَّحِیمِ * وَالْفَجْرِ * وَلَیَالٍ عَشْرٍ * وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ».[۲]
ماهِ ذی الحجّه از شریف‌ترین و پُرنور و پُربرکت‌ترینِ شهورِ سال است و خداوند منّان این دهه را با قسم به این لیالی برجسته کرده است و این برای این است که ما بندگان خدای متعال این گنج‌ها را و این فرصت‌ها را بشناسیم و از این فرصت‌ها حداکثرِ استفاده را کنیم.
قدر و اندازه و ارزشِ خانواده
ایام معدوداتی هم که خدای متعال دستورِ ذکر فرموده‌اند، «وَاذْکُرُوا اللَّهَ فِی أَیَّامٍ مَعْدُودَاتٍ»،[۳] بر حسب روایت ایام معدودات همین دهه‌ی اول ذی الحجّه است که پایانِ چلّه‌ی کلیم خداست و در اسلام بر شرافت آن به اعتبارِ مناسبت‌ها افزوده شده است، هم ازدواج امیرالمؤمنین سلام الله علیه و روحی فداه با حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و روحی فداها، که بر حسب نقل در اول ذی الحجّه اتفاق افتاده است و تلاقیِ بحرین شده است، «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ»،[۴] و درسی که در این التقاء بحرین به همه‌ی موحدان عالم داده شده است «بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ»،[۵] بینِ این دو حریمی وجود دارد، لذا این‌ها تجاوز نمی‌کنند و ظلمی به یکدیگر ندارند.
وقتی کانونی بعنوانِ یک اقیانوس مطرح شد و با اقیانوسِ دیگری ارتباط حاصل شد و ظلم و عدوانی هم در آن نبود «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ»،[۶] این برای همه‌ی عزیزانی که تشکیلِ خانواده داده‌‌اند، بدانند اگر دریا نیستند می‌تواند قطره‌ی وجودشان به دریای ولایت علوی و به دریای عصمت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها عرضه بشود و قطره‌ای که به دریا افتاد دریا می‌شود.
ولی مراقبت بر اینکه در خانه و زیرِ خیمه‌ی خانواده ظلم و تعرّض و احجاف و نیش زبان و تعرّض به کرامتی انجام نشود، خانواده اساسِ سعادتِ جامعه است، خانواده‌ی سالم جامعه‌ی سالم را تولید می‌کند و اگر خانواده‌ها مبتلا به بیماری اخلاقی و سیاسی و اجتماعی و فساد در شئون زندگی شدند و این بلا اکثرِ خانواده‌ها را و یا بخشی از خانواده‌ها را گرفتار کرد مطمئن باشید توقعِ جامعه‌ی سالم یک رؤیایی است که تعبیر نخواهد شد.
از این رو وقتی قرآن کریم عظمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و امام حسن مجتبی صلوات الله علیه و حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را می‌گوید نام نمی‌برد و خانواده را بزرگ می‌کند، «إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ»،[۷] خانواده است! «أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا».
برادران عزیزی هم که هنوز توفیقِ تأهل پیدا نکرده‌اند، عضویتشان در خانواده باید عضویتِ اثرگذار و انسجام‌بخش و الفت‌آفرین و محبّت‌خیز باشد.
از وقتی که طلبه می‌شود حالِ او با زمانِ قبل تفاوت داشته باشد.
کسی نصرانی بود و در خدمت امام جعفر صادق علیه السلام با نفس مقدّس کشّاف حقائق به شرف اسلام مشرّف شد، عرضه داشت: مادری دارم که او به کیشِ نصرانیت است، من با او چه کنم؟ حضرت فرمودند: محبّت!
برگشت و با توصیه‌ی امام جعفر صادق علیه السلام اکرام و عزاز و محبّت و خدمت کرد، این یک رویکردِ جدیدی بود، این بانو که مبتلا به کِبَرِ سِن بود با تعجّب از او پرسید: من تو را بزرگ کرده‌ام، تو فرزندِ من هستی، ولی هیچ وقت ندیده بودم اینقدر بزرگواری و کرامت و ادب داشته باشی.
وجود مبارک حضرت صادق علیه السلام کرامتی را هم ابراز فرموده بودند و به این پسر فرمودند برو و مادر خودت را اکرام کن و مورد شفقت تو باشد، من خودم نماز او را خواهم خواند.
این بانو وقتی این تحوّل را دید تحیّر کرد، این بچه که اینطور نبود، چرا اینطور متحوّل شده است و اینقدر بزرگوار شده است؟ چرا اینقدر چشمه‌ی عاطفه و خدمت به مادر شده است؟ گفت: چه شده است؟ عرض کرد: من کیش و آیین جدیدی را پذیرفته‌ام و مسلمان شده‌ام و آن کسی که مرا به اسلام مشرّف کرد به من دستور داد که روش و تعامل من با شما تعاملِ تواضعی و خدمتی و محبّتی باشد.
دینی که به اعزاز و اکرام والدین توصیه می‌کند دینِ انبیاء علیهم السلام است، به من هم تلقین کن که من می‌خواهم به این دین مشرّف شوم.
«کُونُوا دُعَاهَ اَلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ».[۸]
خدا نکند کسی بعد از طلبی، نوع برخوردی که با اعضای خانواده‌ی خود دارد آمیخته‌ی با توقعات جدید و گیر دادن و ملامت کردن و دستور دادن و بی‌اعتنایی باشد جفایی به حضرت ولی عصر ارواحنا فداه است، جفایی به شأن طلبگی است و ظلم به فضای حوزه‌های علمیه است. «وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ»،[۹] هر اندازه که بالا بروی نباید بالاتر از پدر و مادر بپری، هر اندازه که اوج گرفتی وقتی به آنجا رسیدی آن‌ها را روی پرِ خودت بنشان و با آن‌ها بالا برو.
این تحوّل منشأ تحوّلِ مادر شد و مادر شهادتین را بر زبان جاری کرد و بعد از آنکه همه‌ی وجود او با کلمه‌ی طیّبه‌ی «لا اله الا الله» و شهادت نبی مکرّم اسلام پاک شد، همه‌ی غبارهای قلب و نفس او پالایش شد و زلال و آینه شد، عمرِ او در این مرحله‌ی پاکی به پایان رسید و حضرت عزرائیل آمد و او را پرواز داد و خودِ امام صادق صلوات الله علیه نماز را بر او خواندند.
هم این پسر مصداقِ «مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا»[۱۰] است، چه سعادتمند…
لذا یکی از مسائلی که طلبه در زندگی طلبگی خود باید مورد توجّه قرار بدهد تأکید بر انسجام خانواده است، وقتی یک کسی آمد و سربازِ امام زمان ارواحنا فداه شد، این سربازِ جنگ نرم است، این مظهرِ اخلاقِ فرمانده‌ی خود است، مظهرِ ایثار و عفو و خدمت و بی‌توقعی و عفّت است، و در محیط خانه و خانواده باید بعنوانِ یک چراغ و یک سراج باشد و نور طلبگی را ببرد و خانواده را به معنی واقعی کلمه همان بیتی قرار بدهد که در آنجا بیتوته واقع می‌شود و مایه‌ی آرامش است. به بیت «بیت» می‌گویند برای اینکه وقتی انسان منتشر می‌شود آوره است ولی آرامشِ بیتوته در یک کانون متمرکز است، اینجا پناهگاه است.
از این رو همه باید مسئله‌ی خانواده را جدّی بگیرند و باید حوزه‌های علمیّه در این جبهه پرچمدار باشند و رسالتِ خودشان را در بازسازیِ خانواده‌های فرسوده و احیای جمع‌های مُرده، باید در عمل نشان بدهند.
آیه مباهله که از مناسبت‌های این ماه بزرگ است، خداوند متعال نامی از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و امام حسن مجتبی صلوات الله علیه و حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه نبرده‌اند، ولی ارکان خانواده را که پدربزرگ است و دعوت‌کننده است، پدرِ خانواده که جانِ پیغمبر معرّفی شده است، و بانو و دو فرزندِ ایشان مطرح شده است.
این‌ها تشویق به این موضوع است که خدای متعال این‌ها را در اوجِ نورانیت و قداست و شرافت و کرامت برجسته کرده است، آیه مباهله جزوِ افتخاراتِ ما عاشقانِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین و معتقدانِ به امامتِ ائمه اطهار علیهم السلام است، سندِ روشنی است که ولایت تکوینی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و امام حسن مجتبی صلوات الله علیه و حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه در کودکی از این آیه روشن می‌شود، ولی بعنوانِ «أبناء» و «نساء» و «أنفُس» یاد شده است، این برای ما درس است، باید این شیوه‌ی زندگی و سبک زندگی، سبکِ اهل بیتی باشد، آن خانواده‌ای که «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ»،[۱۱] در بیوتِ است، صحبتِ بیت است، صحبتِ خانواده است.
لذا این را بعنوانِ یک مسئله و بعنوانِ یک مهم و بعنوانِ یک اساس تلقّی بفرمایید.
آن تحوّلی که یک جوانِ نصرانی در اولِ تشرّفِ خود به اسلام برای او پیش آمد، شما هم از امروز ان شاء الله چنین تحوّلی را در خودتان احراز بفرمایید و در اولین مراجعه‌ای که به بیت دارید با پدر و مادر و اعضای خانواده، رویکردِ برخود و تعاملتان تعاملی باشد که امام زمان ارواحنا فداه شما را دعا بفرمایند، امام خودتان را خشنود کنید، خانواده‌ها را از شقاق و نفاق و ناسازگاری نجات بدهید، سازگاری، الفت، انسجام در خانواده از اصولِ مهمّی است که دیگر اصول بر این مبتنی است، و اگر این نباشد چیزی قوام نخواهد داشت.
سراسرِ آیات قرآن آیاتِ محبّت است، آیاتِ سازگاری است، آیاتِ عفو و گذشت است، آیاتِ زندگیِ انسانی است، و انسان از انس است، انسانیت اقتضاء می‌کند هر چیزی که در مقابلِ انس قرار گرفت برای ما قابلِ تحمّل نباشد، بسیاری از محرّمات در اسلام برای حراست از این انسجام و سازگاری و الفت و وحدت بیان شده است. حرمتِ غیبت، بدبینی، سوءظن، نمّامی و خیلی از این‌ها، اگر تحلیل کنید خواهید یافت که خدای متعال دوست دارد که ما یَدِ واحده باشیم و این یَدِ واحده بودن از خانواده‌ها نشر پیدا کند و آنجا کانون و چشمه باشد و این جوششِ چشمه در این جویبارها می‌آید و جامعه را بصورتِ یک دریا درمی‌آورد و همه‌ی قطرات به یکدیگر می‌پیوندند و یک اقیانوسِ عظیم می‌شوند و می‌توانند کشتی‌‌های قارّه‌پیما را جابجا کنند.
این را قدر بدانیم، این تشکیل خانواده را بر اساسِ محبّت استوار کنیم و رفت و آمدهای ما سوری نباشد، بلکه مودّتی و محبّتی باشد. «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا»،[۱۲] «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ».[۱۳]
لذا این مناسبتِ تشکیلِ خانواده که حضرت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بعد از شهادتِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در شأن آن بزرگوار قسم یاد نمودند، این مدّتی که فاطمه با من بود هیچگاه کاری نکرد که من غضب کنم و چیزی که مُکره من بود از او دیده نشد، من هم هیچگاه فاطمه را ناراحت نکردم و امری که مکروه او باشد را انجام ندادم.
این موضوع مدیریت می‌خواهد، معرفت می‌خواهد، آشنایی با سبک و سیاقی که خدای متعال دستور داده است را می‌خواهد.
حرمتِ پدر و مادر را نگه داریم
اگر ما به اخلاقیات و آیین معاشرت برگردیم که بحمدلله در روایات ما همه‌جانبه حساب شده ارائه شده است، جدولِ زندگی را بر اساسِ مهندسیِ قرآن و عترت قرار بدهیم و مبنا را حبّ فی الله قرار بدهیم، در مورد رعایت حریم پدر و مادر، هم به سوره مبارکه لقمان، هم سوره مبارکه اسراء، و آیات دیگری که صریح است، حتّی اگر پدر شما را به شرک هم دعوت می‌کند اطاعت نکنید ولی مصاحبتِ شما با آن‌ها مصاحبتِ معروف باشد، حریمِ پدر و مادر را در تمام شرایط حفظ کنید، اگر آن‌ها به شما ظلم هم کنند شما حقِ ظلم ندارید، عکس العمل شما باید آنطور باشد که جایگاه مادر و رتبه‌ی پدر خدشه برندارد.
این موضوع چقدر در توفیقات انسان مؤثر است، در توفیقاتِ تحصیلی، در توفیقاتِ عبادتی…
آن خدمات ویژه‌ای که مقام معظم رهبری روحی فداه و اطال الله عمره الشّریف به پدرشان کردند و علی رغم عشق و اشتغالی که در حوزه قم برای ایشان پیش آمده بوده است و شخصیت‌های علمی عمیق مانند مرحوم آیت الله حاج آقا مرتضی حائری اعلی الله مقامه الشّریف نسبت به استعداد و کار ایشان و وجود ایشان در قم اصرار داشته‌اند، ولی ایثار کردند و یکی از اولیای خدا که صاحب‌نفس بود به ایشان گفته بودند شما بخاطر خدا به پدرتان ایثار کنید، آنچه در قم به دنبالِ آن هستید را خدای متعال در همانجا به شما می‌دهد. ببینید چه شد!
این‌ها اثرِ وضعی است، این بذری است که آن روز کاشته است و حاصلی است که امروز نه تنها برای خودشان، بلکه برای عالم بشریت برکت شده است، منشأ برکات برای منطقه و کشور و همه‌ی کسانی که فطرت پاکی دارند، مقتدای مناسب و الگوی مناسبی است.
عرفه را جدّی بگیرید
بعد هم عرفه را خیلی مهم بدانید، این ذکری که «اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً»،[۱۴] غفلت و ترک ذکر در قرآن کریم منشأ بهیمه شدن معرّفی شده است، «لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُونَ»،[۱۵] در صدر آیه می‌فرماید: «وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ کَثیراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ»، در ذیل آیه هم علّتِ آن جهنّمی بودن و غفلت را می‌فرماید، ذکر بر ضدّ غفلت است، کمِ ذکر الله احیاناً موجب سقوط و فسق می‌شود، سوره مبارکه حشر در این جهت زنگ خطر را خیلی تکان‌دهنده به صدا درآورده است، «وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ»،[۱۶] نکند ما فاسق هستیم و خودمان نمی‌دانیم، آیه ابهامی ندارد، در قلب خودتان این آیه را تکرار کنید، «وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ»، خدایا! به خودت پناه می‌بریم، خدایا! از تو به تو پناه می‌بریم، از شرّ غفلت به تو پناهنده می‌شویم، خدایا! من را هم واله‌ی ذکرِ خودت کن. کانون اصلیِ آن ذکر این ایّامِ معدودات است، که در این ایّام معدودات هم عرفه و عید قربان در این مسئله یک سفره‌ی پُربرکت است، روز عرفه روز دعا و نیایش است و معادلِ شب قدر است، لذا مستمسک و تکیه‌گاه و امیدی بجز عرفه برای جا ماندگانِ شب قدر معرّفی نشده است، حال اگر کسی در عرفات است که خوشا به حالِ او، اگر کسی بالاتر از عرفات در کربلاست که ما هم آرزو داشتیم برویم و ظاهراً قسمت نشد، نمی‌دانیم چه کرده‌ایم که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه دیگر ما را دعوت نکردند و در به روی ما باز نشد، اما به یادِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه در این شب و روز عرفه، دعا کنید که ما هم به دنبال شما غافله‌ی دل‌ها را به کربلا بفرستیم و من را هم با خودتان ببرید.
دعای عرفه چه اکسیری است، چه مغناطیسی برای دل‌هاست، چه دریای عرفان و سیر و سلوکی است، چه سرودِ عشقی است، چقدر الفاظ شیرین است، چقدر محتوا عمیق است، چه روحی دارد، چه دَمی است که حضرت مسیح علی نبیّنا و آله و علیه السلام هم این دَم را ندارد، که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه دَمِ خود را در دعای عرفه برای اهلِ آن نثار کرده‌اند، حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه احیاءگر هستند و دل‌ها را زنده می‌کنند، دعای عرفه در کنار مناجات شعبانیه و دعای کمیلِ امیرالمؤمنین صلوات الله علیه از برترین مناجات‌هایی است که از زبان اهل عصمت نازل شده است و الحق قرآن صاعد است، این‌ها اصلاً حرف‌های بشر نیست، چطور خدای متعال به ما منّت گذاشته است که ما نماز خودمان را با کلام خدای متعال می‌گوییم ولی حرفِ خودمان است؟ «ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعین»،[۱۷] اگر خدای متعال چنین چیزی را نفرموده بودند مگر ما بلد بودی که چطور با خدای متعال حرف بزنیم؟ این زیارتنامه‌ی خدای متعال است، خدای متعال آن را نازل کرده است.
اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین کلمه و حرفی از خودشان ندارند، این بزرگواران بلندگوی خدای متعال هستند، هرچه خدای متعال بفرماید این بزرگواران می‌فرمایند، این کلام کلامِ عادی نیست، نه مناجات شعبانیه، نه دعای کمیل و نه دعای عرفه‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه.
شهادت حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام
یکی از مناسبت‌هایی که ان شاء الله دل را نرم می‌کند و می‌شکند و به یاد مظلومیتِ پیش‌غراولِ شهدای کربلا و نماینده‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه یعنی حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام است، ایشان خیلی مظلوم هستند.
حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه برای حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام گریه کرده‌اند، در مسیرِ کربلا به حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه خبر دادند که به کوفه نروید، مردم کوفه تغییر کردند و بیعت شکستند، ابن زیاد آمده است و حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام را با وضع فجیعی به شهادت رسانده است.
یکی از مواردی که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه این آیه را خواندند همینجا بود، «مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»…[۱۸]
فدای عشق به شهادتِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بشوم…
ولی نقل است که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه یکی از دختران حضرت مسلم علیه السلام را روی زانوان مبارک خویش گرفتند و تفقّد نمودند، نوازشِ پدرانه می‌کردند، این بچه هم خیلی باهوش بود، نگاهی به سیمای نورانی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه که هم امام و هم دایی او بود کرد و عرضه داشت: یا اباعبدالله! آیا من یتیم شده‌ام؟… این عواطف سرشاری که از شما می‌بینم احساس می‌کنم که پدرم شهید شده است…
حسین جان! گویا دخترِ خودتان هم این نوازش را دیده بود، وقتی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه با خانواده وداع نمودند، بر ذوالجناح سوار شدند و دیدند این حیوان حرکت نمی‌کند، یک نگاهی کردند و دیدند این بچه دستان کوچک خود را آورده است و پاهای اسب را به بغل کرده است، حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه با همه‌ی عظمتِ خویش پایین آمدند و این بچه را روی دامانِ خویش نشاندند، ولی مشهور این است که این بچه اشک می‌ریخت و کارِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه به التماس کشید… «لَا تُحْرِقِی قَلْبِی بِدَمْعِکِ حَسْرَهً مَا دَامَ مِنِّی الرُّوحُ فِی جُثْمَانِی»،[۱۹] دخترم! گریه نکن، این اشک‌های تو دلِ پدرت را می‌سوزاند…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
لا أضحک اللّه سنّ الدّهر إن ضحکت و آل احمد مظلومون قد قهروا[۲۰]
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ (اَبَداً) ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ وَ رَحمَه الله وَ بَرَکاتُه.
دعا
نَسئَلُک و نَدعُوک بِاسمِکَ الأعظم وَ بِأسمائِکَ الحُسنَی وَ بِمُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَهَ وَ الْحَسَنِ وَ الحُسَین، بِدَمِ الشُّهَداء یا الله… یَا أرحَمَ الرّاحِمین، یَا غیاثَ المُستَغیثیِن، یَا إلَهَ العَاصِین، یَا مُجیبَ دَعوَه المُضطَرّین، یَا کَاشِفَ کُرَبِ المَکرُوبِین وَ یَا هَادیَ المُضِلّین وَ یَا سَتّارَ العُیُوب وَ یَا غَفّارَ الذُّنُوب، یا ماحِىَ السَّیِّئاتِ وَ یا قابِلَ التَّوْباتِ، یا مُبَدّلَ السَیّئاتِ بالحَسَنات…
خدایا! ما را ببخش و بیامرز.
خدایا! عاقبت به خیریِ ما را به امضای امام زمان ارواحنا فداه برسان.
خدایا! پایان عمر ما را به شهادت مختوم بگردان.
خدایا! توفیق روز افزون شب و روز بر این عزیزان ما و بر خدمتگزاران‌شان نازل بفرما.
خدایا! سایه رهبر بزرگوارمان را با اقتدار و عزّت مستدام بدار.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهم رئیس جمهور منتخب را در غلبه‌ی بر مشکلات و باز کردنِ راه‌های هدایت و نورانیت و سبک زندگیِ شریعت، توفیق عنایت بفرما.
خدایا! ریشه‌ی نفاق را از بیخ و بُن بَرکَن.
خدایا! نفوذی‌ها را افشاء و رسوا و نابود بگردان.
خدایا! ریشه‌ی شبکه‌ای که در بدنه‌ی نظام از اول انقلاب تا به امروز مزاحمِ دین و معنویت و اقتصاد و کشور بودند را بِکَن.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهم به ما نفاق نده.
خدایا! ما را گرفتارِ شقاق نکن.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهم ما را به استقبال حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف روانه بگردان و حسرت دیدار آن بزرگوار و دریافت مدال رضایتِ ایشان را بر دلِ ما مگذار.
خدایا! فرج امام زمان ارواحنا فداه را در همین ایام قرار بده.
خدایا! این پرچم انقلاب را که پرچم خونینی است و این همه شهید این پرچم را رنگین کرده‌اند با دستِ همین رهبر عزیزمان به محضر مبارک امام زمان ارواحنا فداه منتقل بگردان.
خدایا! هرچه این جمع می‌خواهند برآورده بگردان.
خدایا! آرزوهایی که در دل این جمع نمی‌آید ولی در بندگی و نورانیت و هدایتشان مؤثر است، از خزائنِ کَرَمِ خودت نازل بفرما.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهم این عزیزانِ ما را از شرّ غرایز جوانی و از این آتشِ سوزان محافظت بفرما.
خدایا! این عزیزان ما را از آلودگی دامان و هرزگی و انحراف مسیر تقوا نگه دار.
خدایا! حوزه‌های علمیّه را از این خطر محافظت بفرما.
خدایا! خطرِ سکولار که از همه‌ی خطرها بالاتر است برای همیشه از حوزه‌های علمیه ریشه‌کَن بفرما.
خدایا! مقام شهدا امام شهدا عالی است، درجات جدیدی بر سرِ سفره‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه به آن‌ها عنایت بفرما.
خدایا! گذشتگانمان را همراهِ شهدا از ما راضی و خشنود بگردان و همه‌ی‌شان را مشمول مغفرت و رحمت خاصِ خودت قرار بده.
غفرالله لنا و لکم
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] سوره مبارکه فجر، آیات ۱ تا ۳
[۳] سوره مبارکه بقره، آیه ۲۰۳ (وَ اذْکُرُوا اللَّهَ فِی أَیَّامٍ مَعْدُوداتٍ فَمَنْ تَعَجَّلَ فِی یَوْمَیْنِ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ وَ مَنْ تَأَخَّرَ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ لِمَنِ اتَّقى وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّکُمْ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ)
[۴] سوره مبارکه الرحمن، آیه ۱۹
[۵] سوره مبارکه الرحمن، آیه ۲۰
[۶] سوره مبارکه الرحمن، آیه ۲۲
[۷] سوره مبارکه احزاب، آیه ۳۳ (وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّهِ الْأُولَىٰ ۖ وَأَقِمْنَ الصَّلَاهَ وَآتِینَ الزَّکَاهَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا)
[۸] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام ، جلد ۶۷ ، صفحه ۳۰۹ (وَ مِنْهُ نَقْلاً مِنْ کِتَابِ صِفَاتِ اَلشِّیعَهِ عَنِ اِبْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ : کُونُوا دُعَاهَ اَلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ لِیَرَوْا مِنْکُمُ اَلاِجْتِهَادَ وَ اَلصِّدْقَ وَ اَلْوَرَعَ.)
[۹] سوره مبارکه اسراء، آیه ۲۴ (وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا)
[۱۰] سوره مبارکه مائده، آیه ۳۲ (مِنْ أَجْلِ ذَٰلِکَ کَتَبْنَا عَلَىٰ بَنِی إِسْرَائِیلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعًا وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا ۚ وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ إِنَّ کَثِیرًا مِنْهُمْ بَعْدَ ذَٰلِکَ فِی الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ)
[۱۱] سوره مبارکه نور، آیه ۳۶
[۱۲] سوره مبارکه مریم، آیه ۹۶
[۱۳] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۰ (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ)
[۱۴] سوره مبارکه احزاب، آیه ۴۱ (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً)
[۱۵] سوره مبارکه اعراف، آیه ۱۷۹ (وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ کَثیراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُونَ)
[۱۶] سوره مبارکه حشر، آیه ۱۹
[۱۷] سوره مبارکه حمد، آیه ۵
[۱۸] سوره مبارکه احزاب، آیه ۲۳
[۱۹] ینابیع المؤده: ۴۱۶، عنه احقاق الحق ۱۱: ۶۳۳، المناقب لابن شهر آشوب ۴: ۱۰۹ و فیه: ثمّ ودّع النّساء و کانت سکینه تصیح فضمّها الی صدره و قال: سیطول…
[۲۰] عیون اخبارالرضا، جلد ۲ ، صفحه ۶۵۸